DIE STORIE AGTER DIE STORIE(S)

Vandag wil ek vir julle die storie agter die storie(s), soos hierbo gelees, vertel. Eintlik is dit ook nie 'n vreeslike storie nie, maar steeds. Kom ek stel dit maar op skrif. Dalk wonder ek ook oor tien jaar van nou af hoekom ek dié spesifieke naam gekies het.

Toe ek aanvanklik as 'blogger' geregistreer het, het ek skaars die blad verstaan.  Met die opstel van my elektroniese blogprofiel vra hul toe allerhande vrae, sommiges vreemd ander heel gangbaar. Onder andere vra hul die naam van jou blog. Op daardie stadium kon ek nie vinnig genoeg aan iets oorspronklik of konkreet dink nie. Glad nie. Toe val my oog op die kalender en aangesien dit die jaar 2013 is, is dit toe sommer die naam. Ander mense het heel oorspronklike name vir hul blog gekies. Soos byvoorbeeld Steve se Spoegblog. Gelukkig is ek regtig nie erg oor spoegwoorde of enigeiets in daardie lyn nie. Terug by die naam. Myne? Nou ja, toe ek nou bietjie kans het om oor die naam te dink  (en agter te kom watter een verskyn waar) besluit ek op die volgende: Die storie agter die storie(s). Dit sê eintlik alles.

Vandat ek kon onthou, was daar stories. Kleintyd, stories wat my ma vir my gelees het, stories wat ons twee saam opgemaak het, stories wat ek en Ouboet uitgedink het. Ek en Ouboet was Captain Cook en het op 'n omgekeerde tafel die oseane van die grasperk deurkruis. En in ons verbeelding was die gras water, met woeste golwe! Van die Bottle Brush- tot by die Propsopisboom en ons gedugte makkers: Vriendjie, Haasdas Jorsie en Hendrik Schoeman was immer aan ons sy. (Die eerste drie was sagte speelgoed, maar van Hendrik Schoeman kan ek julle eintlik niks sê nie. Ek vermoed dit was 'n verbeeldingsvriend, seker maar by die grootmense gehoor van hom.)

Die plaaslewe was 'n skatkis van stories. Met of sonder verbeelding: daar was net altyd nog 'n storie en nog een en nog...

Ek kon ure dagdroom en stories opmaak. 'n Vinknes in 'n kameeldoringboom was vir my 'n storie. Ek meen. Die boom kom van iewers af. Die vink het tog 'n familie, bly in 'n huisie, wat oor 'n helder kuil in die klipperige rivier hang. 'n Vink het bure en vyande, eiers en kuikens, kan raas, vreet, sing en sosialiseer. So, tot 'n Vink het 'n storie.

Toe gaan die plaaskind skool en koshuis toe en amper laat die vier mure my stories doodgaan. Amper...

Gelukkig net voordat dit gebeur, leer ek lees. En siedaar, daar gaan 'n ander wêreld vir my oop. 'n Groter wêreld met 'n magdom stories. Nou is daar geen keer, ek lees enigiets waarop ek my hande kan lê. Uit radeloosheid (vermoed ek) laat sluit ouma my by die dorpsbiblioteek aan. Vrydae is die hoogtepunt in my week, want dan gaan ek biblioteek toe. Hand aan hand stap ek en oupa en ouma elke Vrydagmiddag bib toe. Die terugpad is lank. Ek wil my boek lees.

Later jare kry my stories dimensie. Ek skryf stories en gedigte sommer vir die lekkerte. Skryf sommer van die ander kinders opstelle ook, want dis lekker en daar is so baie stories in my kop wat moet uit. En tussendeur lees ek steeds. Kort by alles.

So besef ek een goeie dag dat my lewe eintlik 'n storie is. Een lang storie, wat in klomp klein storietjies opgebreek kan word. Party mooi en lekker, ander  minder lekker en party sommer net sleg. Maar stories is ook nie altyd lekker nie en om 'n lang storie kort te maak, bly 'n storie 'n storie of dit nou lekker of sleg is.

So op my blog gaan stories wees. Ander mense noem dit insidente, lewenservaringe ens. Vir my bly dit stories. Klomp stories, wat naderhand een groot storie vorm.

Maak jul reg vir 'n Ratanga-rit van stories: party hoog, ander laag, ander laat jou maag omdop, party is foto-oomblikke en ander glip ongesiens verbly...